BLOG Rektora WSZiB Profesor Włodzimierz Roszczynialski pisze…

Wrześniowy wywiad dla RMF MAXXX

Przemysław Błaszczyk: Opinie o jakości polskiego szkolnictwa wyższego są bardzo rozbieżne. Jak Pan profesor, jako założyciel i od 20 lat rektor uczelni niepublicznej widzi tą sprawę?

W.R: Dzień dobry Państwu. Takie opinie słyszę od 45 lat, jako asystent, adiunkt, docent i profesor w AGH a obecnie w Wyższej Szkole Zarządzania i Bankowości. Zawsze pasjonowała mnie edukacja i dlatego założyłem wyższą szkołę prywatną, gdzie mogę, taką mam nadzieję, skutecznie przeformułować model funkcjonowania uczelni. Po prostu staram się by była ona katalizatorem zmian w myśleniu studentów i współpracowników o sobie, o świecie, prowadzeniu biznesu a także o relacjach z otoczeniem i innymi ludźmi.

P.B: To dość nieoczekiwane rozłożenie akcentów, zwykle bowiem decydenci używają przy ocenie uczelni instrumentarium typowego dla firm-zarządzania przez jakość, opomiarowania i owskaźnikowania działalności akademickiej, standaryzacji, specjalizacji……

W.R: Panie redaktorze, nasi interesariusze twierdzą, że mamy kształcić specjalistów. Ale czy znamy specjalizacje przyszłości? Czy możemy nadążyć za zmianami na rynku pracy- przecież kształcenie wyższe trwa 3-6 lat i w tym czasie wiele może się zmienić. Mamy realizować standardy edukacyjne a w rzeczywistości w  XXI w rozwój opiera się na innowacjach i kreatywności, zwykle zresztą poza głównymi trendami.  Uczelnie wyższe muszą kształcić pracowników o szerokich horyzontach, myślących logicznie i potrafiących szybko odnaleźć się w nowej sytuacji. Musimy nauczyć jak samodzielnie maja zdobywać i wykorzystywać wiedzę, uczyć się korzystając z wielu źródeł łatwo dostępnych w zinformatyzowanym świecie

P.B: I udaje się w Wyższej Szkole Zarządzania zrealizować takie ambitne kształcenie?

W.R: Przynajmniej do tego dążymy i zdajemy sobie sprawę z oczekiwań przyszłości!! Pan pytał mnie o pogląd na temat kształcenia w uczelniach wyższych a mamy ich w Polsce 295 niepublicznych i 95 publicznych., w których łącznie kształci się dzisiaj niemal 1,5 miliona studentów,z czego 1,1 mln w uczelniach publicznych. W roku 2009 studiowało 2 miliony słuchaczy a wg GUS w 2020 r., a to już za 5 lat, liczba ta obniży się do 1,25 mln. Drastyczny spadek, bo 2,5 krotny wystąpi w uczelniach niepublicznych gdzie wg prognozy w 2020 r. będzie studiowało tylko 150 tyś osób. To efekt nieuniknionego niżu demograficznego, który drastycznie ograniczy płatne formy kształcenia, bo już w najbliższym roku liczba maturzystów będzie równa liczbie bezpłatnych miejsc na studiach dziennych w uczelniach publicznych. Niech więc nie dziwi nasze dążenie do przeformatowania kształcenia – zapewne znajdą się chętni do tak pojmowanych, nawet płatnych studiów. Słowem chcemy przetrwać w grupie 50 uczelni prywatnych.

P.B: Pojawia się pytanie czy warto tracić czas i pieniądze na zdobycie wykształcenia wyższego?

W.R: Warto, jeśli studiowanie zwiększa szanse życiowe, rozwija osobowość, zaspakaja aspiracje, rozbudza intelektualnie, daje szanse na nabycie kompetencji społecznych. Nie warto, gdy uczelnia stosuje podróbki edukacyjne, kalkuje metody i sposoby nauczania na poziomie średnim

P.B: Jak więc kandydat na studia ma odróżnić dobre wykształcenie wyższe od nie najlepszego i wybrać odpowiednią uczelnię?

W.R: To jednak temat na kolejną rozmowę, jeśli mnie RMF Maxxx zaprosi,

Dziękuję za uwagę.

Wywiad w radiu RMF MAXXX

Przemysław Błaszczyk: Szkolnictwo wyższe przeżywa w naszym kraju burzliwe okresy zmian, rozwoju, reorganizacji. Od 20 lat kieruje Pan dużą  szkołą niepubliczną, jak z tej perspektywy wyglądają problemy polskich uczelni?

W.R:  Wydaje mi się, iż 438 dzisiaj uczelni wyższych w Polsce to przejaw z jednej strony przedsiębiorczości naukowców, ale z drugiej strony jest to chyba trochę za dużo, gdyż gospodarka nie dostarcza odpowiednich miejsc pracy i Ci młodzi ludzie są często bezrobotnymi - to jest główny problem w szkolnictwie wyższym – jak kształcić? Nie jest winą uczelni, że są Ci ludzie bezrobotni, winą jest gospodarka.

P.B: Czyli może nam grozić nadprodukcja osób z wyższym wykształceniem?

W.R.: Każda osoba z wyższym wykształceniem to pożytek dla społeczeństwa, jest tylko kwestia jego wykorzystania, czyli miejsc pracy tak żeby nie wyjeżdżali za granicę, zwłaszcza najbardziej zdolni. Żeby to osiągnąć muszą być dobrze wykształceni, a przede wszystkim to co w mojej uczelni jest preferowane, czyli muszą nauczyć jak się uczyć.

P.B: Czyli kierowana przez Pana Wyższa Szkoła Zarządzania i Bankowości to dobre miejsce do podjęcia studiów?

W.R.: Trudno się chwalić swoim ogonem, ale na pewno jest to bardzo dobre miejsce na studia, gdyż pozwala mieć tą pewność, że będzie się ożywionym intelektualnie. Studenci rozwiązują wiele praktycznych problemów – muszą sięgać do wielu źródeł wiedzy, przede wszystkim w  intrenecie, ale także do wiedzy swoich wykładowców, którzy są dla nich dostępni w systemach intranetowych bez przerwy, wykładowca odpowiada na bieżąco na pytania studentów. Studiują np. matki z dziećmi, albo kobiety w ciąży, które bez przerywania okresu studiów wybierają taki tryb nauki, iż mogą nie tracąc ani miesiąca urodzić dziecko i tym dzieckiem potem się opiekować.

P.B: A co Pana zdaniem jest najistotniejsze w ofercie WSZiB?

W.R.: Najistotniejsze jest to, że mamy specjalności na trzech kierunkach tzn. na Informatyce inżynierskiej, na Zarządzaniu oraz na Finansach, które to specjalności zmieniają się dynamicznie jak prognozujemy, że będzie się zmieniał rynek pracy.

P.B: Co może wynieść z uczelni absolwent Państwa szkoły?

W.R.: Jeżeli idzie o Informatykę to będzie wykształcony w zakresie sieci komputerowych, może także zdobyć certyfikaty czyli być inżynierem CISCO. Jeżeli idzie o Zarządzanie to ono jest wielospecjalnościowe, ale sztandarową pozycję są Finanse i Bankowość, gdzie mamy doskonałych współpracowników  i oni kształcą i udzielają certyfikatów, uczą umiejętności wykorzystania programów komputerowych to jest to właśnie przejście od  informacji do wiedzy.

P.B: Wiem, że nadal chętnie Pan uczy, zapewne nie łatwo jest połączyć dydaktykę z zarządzaniem?

W.R. : Ja spotykam się ze studentami na zajęciach w niedużym zakresie, ale regularnie i to, że prowadzę dwa przedmioty daje mi szansę bycia młodszym niż wynikałoby to z mojego życiorysu. A po drugie uczestniczę w licznych spotkaniach gospodarczych: IPH, Konfederacji Pracodawców LEWIATAN,  Krak-Biznesu i w wielu organach tych instytucji zasiadam i to daje mi żywy kontakt ze społeczeństwem i z gospodarką. Takie traktowanie pozycji rektora jako służby pozwala modyfikować w końcu prywatną uczelnię, ale do potrzeb rynku tak żeby studenci byli zadowoleni i znajdowali miejsca pracy, a jednocześnie żeby duże grono wykładowców- pracuje u mnie około 400 osób, żeby ci wykładowcy  prezentowali swoją wiedzę i rozbudzali w ludziach zainteresowanie  do poznawania wiedzy.

Bez hipokryzji

Zgodnie z art. 70 ust 2 Konstytucji RP studia na 141 uczelniach publicznych są bezpłatne. Oczywiście za studia płacą studenci 291 uczelni niepublicznych, na których studiuje 415 tyś. studentów ale także studiujący w trybie niestacjonarnym w uczelniach publicznych. Jednak nawet  studiujący, którzy nie płacą czesnego, muszą ponosić opłaty dodatkowe.

Zgodnie z przepisami art. 160A ustawy z 11 lipca 2014r - o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, jak pisze do rektorów Pan Minister 13 XI 2014r, wysokość opłat dodatkowych za odbywanie studiów i  usługi edukacyjne określa umowa pomiędzy studentem i uczelnią. Opłaty te obejmują (drukiem pochyłym wpisałem stosowane przez WSZiB): wpis na kolejny rok, koszty wydania dyplomu, kształcenie na studiach stacjonarnych, powtarzanie niezaliczonych zajęć, prowadzenie studiów w języku obcym, prowadzenie zajęć nieobjętych programem studiów, przystąpienie do egzaminu magisterskiego, różnice programowe na studiach II stopnia, udział w obowiązkowych kursach, badaniach terenowych, obozach, tłumaczenie dyplomów, udzielanie urlopu dziekańskiego, zakup ubrania ochronnego i inne wg potrzeb oraz inwencji uczelni. W praktyce oznacza to, że uczelnia  może dowolnie kształtować i  pobierać dodatkowe  opłaty byle tylko były one  wymienione we wspominanej umowie. Według  poprzednio obowiązującego prawa stosowanie większości tych opłat  było  zakazane a UOKiK nie raz upominał różne uczelnie. Dzisiaj na nowo  musimy  ustalić rejestr opłat dodatkowych także po to aby stawić czoło konkurencji uczelni publicznych bo jak łatwo zauważyć moja uczelnia nader skromnie korzysta z tej drogi ratowania swojego budżetu. Prawo nakazuje powszechną publikację katalogu opłat co będzie dla kandydatów uczciwym wyłożeniem kart na stół. Szanuję konkurencję ale nie wierzę iż to uczynią. A kto to sprawdzi? Jak wyegzekwuje?

Wg badań kosztów studiów w uczelniach wykonanych przez Millward Brown SA w połowie ub roku studiujący  Zarządzanie  w Warszawie płacą za czesne  9600 zł rocznie czyli dwa razy więcej niż na uczelni niepublicznej  w Krakowie. Łączny koszt studiowania przez pięć lat (czesne + utrzymanie) wynosi na kierunku Informatyka w Warszawie 206 500 zł (tak, tak ponad 200 tysięcy złotych), a na naszej uczelni ponad 50 tyś złotych mniej!

W Polsce ad 2014 reguły wolnej konkurencji w szkolnictwie wyższym nie mają zastosowania.

Wyższa Szkoła Zarządzania i Bankowości w Krakowie innowacyjną uczelnią

Profesor Andrzej Białas – prezes Polskiej Akademii Umiejętności – zamieścił w numerze 255 internetowego wydania periodyku „PAUza” (http://pauza.krakow.pl/255_2014.pdf), w cyklu artykułów poświeconych innowacjom, także mój tekst, na tle którego niektóre spostrzeżenia tym razem odniesione do naszej uczelni chciałbym powtórzyć w wakacyjnym blogu.

W licznych – tak publicznych jak i prywatnych – dyskusjach poświęconych warunkom postępu i rozwoju Polski słyszymy, że innowacyjność, czyli wprowadzanie do praktyki nowego rozwiązania, to kluczowy czynnik konkurencyjności firm i gospodarki Polski. Niestety, przedstawiając krajowe osiągnięcia, utożsamia się zazwyczaj wynalazki i odkrycia naukowe z innowacjami. A przecież dzieli je przepaść. Do implementacji potrzebny jest rynek zastosowań, firmy gotowe do podjęcia ryzyka i – oczywiście – pieniądze.

  Polska wydaje na finansowanie badań i rozwoju zaledwie 0,77 % PKB wobec średnio 2% przeznaczanych na ten cel w krajach Unii Europejskiej. Jednak rzecz nie w wielkości przeznaczanych środków, lecz w ich mądrym wykorzystaniu. Może rację ma prof. Janusz Filipiak, właściciel i szef Comarchu, który w bulwersującym wywiadzie powiedział: „Miliardy euro i złotych płynące na innowacyjność do uczelni, start-upów, finansujące inkubatory przedsiębiorczości czy parki technologiczne w większości są wydawane na próżno. Powinny płynąć do polskich średnich i dużych firm”. Może rzeczywiście środki te winny płynąć do przedsiębiorstw, których działy badawczo-rozwojowe będą zamawiały w uczelniach opracowania naukowych problemów powstających przy opracowywaniu nowych rozwiązań, lub będą zlecały badania na unikatowej aparaturze w unowocześnionych ostatnio laboratoriach uczelnianych. Albo przedsiębiorstwa będą kupowały wynalazki i rozwiązania opracowane w uczelniach w celu ich zastosowania w wyrobach rynkowych, bądź będą zatrudniały uczelniane zespoły badawcze, wyspecjalizowane w określonej problematyce. Niezbędna jest więc współpraca uczelni z otoczeniem gospodarczym.

Uczelnie nie są powołane do bycia innowacyjnymi w sensie wyłożonym w początkowym akapicie. Powinny natomiast dobrze kształcić, stwarzać perspektywy zawodowe, wyzwalać kreatywność studentów do tworzenia i wykorzystania odkryć naukowych i ich zastosowań w praktyce.

WSZiB podejmuje wyzwania edukacyjne, promujące idee nowoczesnego nauczania. Efektywnie współpracujemy z licznymi partnerami biznesowymi, co skutkuje nie tylko transferem wiedzy, ale także licznymi stażami i praktykami zawodowymi oraz zaangażowaniem praktyków z gospodarki w procesie kształcenia. Infrastruktura i technologie, które wykorzystujemy w zarządzaniu uczelnią, procesie dydaktycznym oraz obsłudze procesu nauczania, należą do najbardziej nowoczesnych w kraju. Od 2000 r. rozwijamy dwie własne platformy intranetowe, ułatwiające studiowanie i dostęp do wiedzy, dzięki którym Uczelnia jest do dyspozycji studentów i pracowników 24 godziny na dobę. Nasze studia odbywają się w systemie blended learning, czyli łączą naukę w internecie ze spotkaniami na uczelni. Przypomnę, że jako pierwsi w kraju wprowadzaliśmy: e-legitymację i e-indeks.

I, jak już podkreślałem, ważne jest kształtowanie wśród studentów otwartości na nowe rozwiązania oraz umiejętność zarządzania nowatorskimi projektami. Zachęcam wszystkich do akceptacji NOWEGO i szacunku dla innowatorów.

 Udział w takim procesie to naprawdę ogromna satysfakcja!

Niemal cały rok ( akademicki ), później…………

Nie do wiary, że już tyle czasu upłynęło od października 2013, gdy po raz ostatni pochwaliłem się na blogu wysoką kategoryzacją uczelni  w parametryzacji naukowej. Czas w miesiącach jesiennych i wiosennych biegnie zazwyczaj niemrawo, aby latem przyspieszyć.

Tak też było w 2014 r. gdy w lipcowej końcówce prac Sejmu i Senatu RP przyjęto zmiany do ustawy o szkolnictwie wyższym. Ich kierunek był znany zresztą od wielu miesięcy, nic więc dziwnego, że przygotowywaliśmy uczelnię na rozwiązania przyjęte w ustawie. Czy owe regulacje będą przestrzegane konsekwentnie przez wszystkie szkoły wyższe?

Z wysokości warszawskiej centrali wygląda to zapewne inaczej, ale spełnienie wymogu uzyskania zgody Rektorów macierzystych uczelni na dodatkowe zatrudnienie i odmowa w przypadku wspierania konkurencji jest sankcją tak samo skuteczną jak restrykcje UE wobec Rosji. Niepubliczna szkoła krakowska jest konkurencją dla szkół publicznych w tym samym mieście. Inna uczelnia, zaledwie 100 km od miasta, nie jest uważana za konkurencyjną. Życie nie znosi próżni więc uczeni szkół publicznych, nadal kiepsko wynagradzani przez budżet, będą jeździli tracąc czas i zdrowie do okolicznych ośrodków. Zapewne ze szkodą dla swojego rozwoju naukowego. Wymyślono też lepsze rozwiązanie tego problemu. Już trzy szkoły pozamałopolskie utworzyły ”oddziały zamiejscowe” w Krakowie – bo to najłatwiejsze obejście ustawy. To nic, że działają bez bazy dydaktycznej, ale z lokalną kadrą zatrudnioną w niekonkurencyjnej odległości. Niewątpliwie NIE przyczyni się to do  poprawy poziomu kształcenia. To jasne, że w warunkach niżu demograficznego „desanty” utrudnią  działalność już istniejących uczelni niepublicznych, gdzie malejąca liczba studentów  zmusza je do ograniczania oferty dydaktycznej. Czy ktoś pomyślał o konsekwencjach społecznych takich działań ?A może w warunkach niedoskonałej demokracji i liberalizmu nie ma to żadnego znaczenia!?

Krakowskie FORUM UCZELNI NIEPUBLICZNYCH, które założyły w tych dniach trzy  krakowskie uczelnie – WSZiB  oraz Krakowska Akademia oraz Wyższa Szkoła Ekonomii i Informatyki, także w tej sprawie chciałoby mówić jednym głosem.

Prawda niekiedy zwycięża

Jaki  jest stan szkolnictwa wyższego w naszym kraju każdy widzi….. inaczej. W sytuacji, gdy na niewielkim polskim rynku edukacji wyższej ostro konkuruje w warunkach niżu demograficznego i przy jaskrawie nierównych szansach 120 uczelni publicznych i 310 niepublicznych - niezmiernie trudno ją ocenić. Nie pomaga w tym szum informacyjny, agresywne  reklamy, mylące opinię publiczną rankingi, sponsorowane artykuły prasowe, nieustępliwa walka o kandydata na studia i dostęp do środków budżetowych, a przede wszystkim do funduszy europejskich.

W takich warunkach Komitet Ewaluacji Jednostek Naukowych przeprowadził kategoryzację  naukową uczelni  przetwarzając wg oryginalnej  procedury dane nadesłane z 304 jednostek naukowych (wydziałów, instytutów naukowych w obszarze nauk humanistycznych i społecznych ). Właśnie w tych dniach ustalono, że w kategorii A+ (wyróżniająca) mamy 12 jednostek, w kategorii A (bardzo dobra) 83, w kategorii B (dobra) 188, i 21 w kategorii C (dostateczna). Pozostałe nie wykonały trudu przygotowania danych, co w opinii minister B. Kudryckiej świadczy o nikłej jakości lub braku prowadzonych w nich badań.

Kategoria B dla wszystkich wydziałów Wyższej Szkoły Zarządzania i Bankowości  to ogromny sukces, tym bardziej, że takie oceny uzyskały tylko 22 uczelnie niepubliczne (7% wszystkich), a ocenę A uzyskały jedynie cztery uczelnie posiadające prawo do doktoryzowania, co zaważyło na ich wysokiej kategorii.

Z natury nie byliśmy zbyt natarczywi w samochwaleniu się: jakością kształcenia, organizacją pracy, e-learningiem i platformami intranetowymi do zarządzania edukacją, perfekcyjną bazą informatyczną, e-indeksem i elektroniczną legitymacją; wszystko wiele lat przed innymi. Teraz ocena dotyczy działalności naukowej, w której zostaliśmy pochwaleni przez Ministerstwo. Poziom naukowy w szkolnictwie wyższym to jednak najważniejszy wyróżnik.

Lipcowe podsumowania

Gorączkę lipcowej rekrutacji urozmaicają miłe zdarzenia. W ostatnim tygodniu prof. Stanisław Szydło, przyjaciel z lat studiów i od 20 lat wykładowca WSZIB zadedykował mi swoją ostatnią książkę pt.: „Problemy stabilizacji polskiej gospodarki w okresie rynkowych reform” (wyd. AGH Kraków 2013). Przeczytałem ją 22 lipca z zainteresowaniem, a znając poglądy autora wymienię niektóre z omówionych w książce zagrożeń dla polskiej gospodarki.:

• postępujące starzenie się społeczeństwa

• słabość państwa przy dominujących interesach plutokracji

• dominacja sfery finansowej nad realną

• polaryzacja bogactwa przy kurczeniu się klasy średniej

• zniewolenie kredytem klas uboższych i średnich

• zastąpienie kultu rzetelnej pracy kultem łatwego pieniądza

• wykorzystanie wybitnych talentów do celów przywłaszczania bogactw

• wiara w gospodarczy liberalizm i ludzka zachłanność.

 A poza tym podsumowuję: wykładowcy WSZiB w czasie 18 letniej pracy uczelni napisali 171 podręczników i monografii. Wśród rekordzistów odnotujmy znanych profesorów Tomasza Goban Klasa oraz Agnieszkę Ogonowską. Co najmniej jedna trzecia tych prac była finansowana i wydana przez WSZiB. Rzecz jasna w tym czasie autorzy byli także pracownikami innych uczelni lub instytucji, taka jest bowiem natura naszego zawodu.  Cieszy aktywność naukowa pracowników naukowo - dydaktycznych WSZiB; na przekór medialnej opinii o uczelniach niepublicznych. Dodam, że spośród wykładowców WSZiB w minionym 18 leciu 120 obroniło doktorat, 10 habilitację , a 11 uzyskało tytuł naukowy profesora.

Ale dzisiaj najważniejsza jest REKRUTACJA.

Manna z budżetu

Na stronie internetowej Ministerstwa http://www.nauka.gov.pl/ministerstwo/inwestycje-w-obszarze-nauki-i-szkolnictwa-wyzszego/  znajdujemy optymistyczne  informacje o wysiłku finansowym Państwa, które  w ”ostatnich latach” (bliżej nie sprecyzowanych w cytowanym dokumencie ) skierowało ogromny strumień   26 338 709 343,97 zł (to przy dzisiejszym kursie  6,35 mld euro) na inwestycje  w obszarze nauki i szkolnictwa wyższego. Niewyobrażalnie wielką  kwotę -  aż  3 755 146 500,75 zł- zainwestowano także w Małopolsce. Cieszy serce, że moja rodzima AGH otrzymała niemal 800 mln złotych na jakże potrzebną infrastrukturę badawczą, budynki, laboratoria i sprzęt. Małopolskie niekościelne niepubliczne uczelnie otrzymały także 9 mln zł. W przedwczorajszej „Gazecie Prawnej”  Minister Barbara Kudrycka na pytanie czy polscy naukowcy(przypomnę , że to 10 652 profesorów, 14 272 doktorów habilitowanych  oraz 51 145 doktorów)potrafią wykorzystać tą wspaniałą bazę  odpowiada tak: „w Polsce mamy nie mniej talentów  naukowych niż gdziekolwiek indziej. Jednakże państwo nie jest w stanie finansować masowego kształcenia , a uczelnie muszą dostosować się do funkcjonowanie w niepewnych warunkach rynkowej konkurencji” . W tym samym dniu Prof. A. Płaźnik w „Gazecie Wyborczej” pisze, że wydatki na badania i rozwój (w 2011r – to zaledwie 0,77% PKB) pozostają o połowę niższe niż przeciętnie w Europie. Potencjalnie zdolni i młodzi naukowcy szukają swego miejsca pracy poza nauką lub emigrują. Tytuł tego artykułu  "Od mieszania się nie poprawi” dobrze oddaje nastroje.

Gra pozorów

Pan mgr inż  Jacek, wieloletni współpracownik  uczelni zawstydził mnie wczoraj pytaniem -„dlaczego od listopada nie napisałem niczego na blogu”? Poczułem się trochę jak uczeń  przyłapany na braku zadania domowego. Rzeczywiście straciłem serce do wyrażania własnych poglądów w dziedzinie kształcenia na poziomie wyższym. Tylko tu czuję się w miarę kompetentny chociaż wiem, że władza  niekoniecznie  przejmuje się  głosem środowiska. Zresztą to, co dla mnie jest słuszne  i mądre,  niekoniecznie musi mieć takie walory. Jednak wracam do swoich powinności blogera …..
Ostatnio na stronach Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego ukazały się bardzo interesujące założenia zmiany  ustawy o szkolnictwie wyższym Od razu widać, że odchodzimy od  filozofii poprzedniej nowelizacji, bo wiadomo…. kryzys, niż demograficzny, konieczność poprawienia dotychczasowych błędów. Przydałaby się  też  jakaś strategia rządu,  a może środowiska uczonych.
Zaskoczył mnie we wspomnianym materiale  postulat zwolnienienia uczelni wyższych z obowiązku śledzenia karier absolwentów. Ma to robić „centrala ”na podstawie danych pozyskanych z ZUS. Tylko po co tyle czasu i pieniędzy straciliśmy przez kilka lat, podobnie jak inne instytucje,  na budowanie systemu pozyskiwania tych danych? Mam w tej dziedzinie złośliwą  satysfakcję, gdyż  niektóre uczelnie krakowskie już w ubiegłym roku wieszały w mieście bilbordy z informacją, że 98 %ich absolwentów znajduje pracę po ukończeniu studiów. Jak tę niemierzalną rzecz  zbadano? To przecież oczywista manipulacja opinii  i nadużycie. Autorzy założeń nowelizacji także zauważyli, że informacje z prostych na pozór badań nie opiszą rzeczywistości.
Osobiście proponuję,  aby wykładowcy brali czynny udział w pracy samorządów różnego typu - terytorialnych, zawodowych i tam dowiadywali się jak radzą sobie ich absolwenci oraz jaką wiedzę i umiejętności należy przekazywać studentom. Sam taką strategię obrałem kilka lat temu.  Gdy pracowałem jako profesor AGH udzielałem się w Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT),  dzisiaj  działam w  Izbie Przemysłowo - Handlowej, Konfederacji Pracodawców i wielu innych organizacjach. Proponowany w założeniach nowelizacji ustawy  KONWENT jako  miejsce spotkania nauki z praktyką, najczęściej będzie działaniem pozornym, które  służy odfajkowaniu problemu.
Wykładowcy muszą sami wyjść do praktyki społeczno gospodarczej i tam pytać o potrzeby. Trudno.

Trotyl

Znowu na pierwszej stronie wybuch. Tym razem w „Rzeczpospolitej”  z dnia 30 listopada 2012 ekscytujące wiadomości znajdujemy w artykule zatytułowanym Rewolucja na studiach. Rzecz dotyczy projektu kolejnej ustawy o szkolnictwie wyższym, której głównym celem ma być przystosowanie studiów do potrzeb pracodawców. Chodzi między innymi o likwidacje kierunków, które uznawane są za wylęgarnie bezrobotnych, wprowadzenie studiów dualnych, umocnienie uczelni z prawem do doktoryzowania, bardziej praktyczne programy.

Moja szuflada pełna jest wycinków prasowych poświęconych  karierom absolwentów. W wyważonych badaniach naukowych określa się pożądane kompetencje i kwalifikacje kończących studia. Profesor Adam Budnikowski z SGH opublikował w październikowym numerze „E – mentora” zalecenia dla uczelni, studentów,  absolwentów i pracodawców. Ich realizacja bez wątpienia poprawi sytuację młodych ludzi na rynku pracy. Dla branż ITO oraz BPO przeprowadzono ciekawe badania w UJ, ustalając pożądane kompetencje pracowników tych nowoczesnych branż. Przedstawiona w biuletynie  MNiSW propozycja jest bardziej rewolucyjna:

http://www.bip.nauka.gov.pl/_gAllery/20/99/20996/20121128_zalozenia_do_zmiany_ustawy_-_Prawo_o_szkolnictwie_wyzszym.pdf

Jak pisze w "Rzeczpospolitej" prof. Jerzy Woźnicki zmusi ona uczelnie do zasadniczej zmiany strategii. Kazimierz Sedlak z krakowskiej agencji doradztwa personalnego  w tym samym dzienniku  podkreśla, że uczelnie nie powinny zamieniać się w szkoły zawodowe. Także profesor Janusz A. Majcherek zauważa "żądanie, by profil kształcenia akademickiego dostosować do potrzeb rynku jest tezą absurdalną, głęboko deformującą sens edukacji  (...)".

Może z Warszawy może lepiej widać co faktycznie dolega szkolnictwu wyższemu?